Stacja Muzeum
![01](https://akdarchitekci.pl/wp-content/uploads/2019/12/01-8.jpg)
![02](https://akdarchitekci.pl/wp-content/uploads/2019/12/02-3.png)
![08](https://akdarchitekci.pl/wp-content/uploads/2019/12/08-1.png)
![04](https://akdarchitekci.pl/wp-content/uploads/2019/12/04-4.png)
![05](https://akdarchitekci.pl/wp-content/uploads/2019/12/05-3.png)
![06](https://akdarchitekci.pl/wp-content/uploads/2019/12/06-4.png)
![07](https://akdarchitekci.pl/wp-content/uploads/2019/12/07-2.png)
![Hala muzealna PKP](https://akdarchitekci.pl/wp-content/uploads/2019/12/03-1.png)
Previous
Next
opis:
Inwestor: PKP
Data: 2017
Powierzchnia: 9 970 m2
Data: 2017
Powierzchnia: 9 970 m2
Współpraca: JAZ+Architekci
Opracowanie koncepcji architektoniczno–urbanistycznej dla zadania inwestycyjnego 'STACJA MUZEUM’ w Warszawie.
Centralnym elementem projektowanego założenia jest budynek główny muzeum wraz z halą taboru. Od północy zlokalizowano główny plac wejściowy na teren Stacji Muzeum. W części zachodniej (wewnątrz Wianka) zaplanowano przestrzenie rekreacyjne, bazujące w części na istniejącej zieleni oraz układzie torów. Na zachód znajduje się park tematyczny z rollercoasterem, wzdłuż którego rozpościerają się błonia. Są to otwarte tereny rekreacyjne przeznaczone nie tylko do wypoczynku, ale też do organizacji imprez plenerowych. Dalej, na północ, znajduje się park techniki, w którego gęstej roślinności schowane są ciekawe eksponaty.
Elementem łączącym budynek główny, halę taboru, budynek techniczny, lokomotywownię oraz halę napraw jest wspólna, szeroko rozumiane zapewnienie miejsca i nowej funkcji dla wartościowego, nieużytkowanego taboru. Najistotniejszą częścią pracy nad koncepcja tego obiektu, stanowiło poszukiwanie przestrzeni, która pozwoli wyeksponować, naprawiać, przechowywać, zabezpieczyć i przede wszystkim podziwiać istniejący tabor. Formą adekwatną do wspomnianej funkcji jest zadaszenie w formie wiaty. Inspiracji należy doszukiwać się w zadaszeniach dworców Warszawskiej Linii Średnicowej. Nie chodzi tylko o finezyjność i plastykę, ale o filozofię adekwatności funkcji i formy, która stanowi swobodne nawiązanie do nieistniejącego budynku Dworca Głównego projektu Czesława Przybylskiego. Całość wieńczy neon Stacja Muzeum utrzymanym w stylistyce typografii dworców Warszawskiej Linii Średnicowej.
Centralnym elementem projektowanego założenia jest budynek główny muzeum wraz z halą taboru. Od północy zlokalizowano główny plac wejściowy na teren Stacji Muzeum. W części zachodniej (wewnątrz Wianka) zaplanowano przestrzenie rekreacyjne, bazujące w części na istniejącej zieleni oraz układzie torów. Na zachód znajduje się park tematyczny z rollercoasterem, wzdłuż którego rozpościerają się błonia. Są to otwarte tereny rekreacyjne przeznaczone nie tylko do wypoczynku, ale też do organizacji imprez plenerowych. Dalej, na północ, znajduje się park techniki, w którego gęstej roślinności schowane są ciekawe eksponaty.
Elementem łączącym budynek główny, halę taboru, budynek techniczny, lokomotywownię oraz halę napraw jest wspólna, szeroko rozumiane zapewnienie miejsca i nowej funkcji dla wartościowego, nieużytkowanego taboru. Najistotniejszą częścią pracy nad koncepcja tego obiektu, stanowiło poszukiwanie przestrzeni, która pozwoli wyeksponować, naprawiać, przechowywać, zabezpieczyć i przede wszystkim podziwiać istniejący tabor. Formą adekwatną do wspomnianej funkcji jest zadaszenie w formie wiaty. Inspiracji należy doszukiwać się w zadaszeniach dworców Warszawskiej Linii Średnicowej. Nie chodzi tylko o finezyjność i plastykę, ale o filozofię adekwatności funkcji i formy, która stanowi swobodne nawiązanie do nieistniejącego budynku Dworca Głównego projektu Czesława Przybylskiego. Całość wieńczy neon Stacja Muzeum utrzymanym w stylistyce typografii dworców Warszawskiej Linii Średnicowej.